คนตัวสูงก้มลงบดจูบกับริมฝีปากบางปากหนาพยายามขบเม้มเพื่อให้อีกคนอ้าปากออกแต่คยองซูก็ยังเม้มปากไว้แน่นจนจงอินทนไม่ไหวแล้วบีบคางร่างเล็กจนแล้วจนรอดคยองซูก็ต้องแพ้แรงจงอินลิ้นร้อนรุกไล้ไปทั่วโพรงปากคนที่ชำนาญกว่าย่อมได้เปรียบ
คนตัวเล็กได้แต่หอบหายใจแรงเมื่ออีกคนผละออกไปแล้วแต่ก็ยังวนเวียนอยู่แถมซอกคอเขาได้แต่หดคอหนีสัมผัสของจงอิน
มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการแต่หากจะหยุดความโกรธของจงอินได้เขาต้องทำยังไง
เซฮุนบอกว่าจงอินเป็นคนใจดีมากแต่ถ้าโกรธจะไม่เหลือเค้าเดิมเลยซักนิดข้อนี้คยองซูรู้ซึ้งแล้วล่ะเพราะหมอนี่ไม่เคยใช้กำลังกับเขาเลยแล้วดูตอนนี้สิ
อยากร้องไห้เป็นบ้า
ลิ้นสากลามเลียไปตามกกหูคยองซูได้แต่หดคอหนีสัมผัสหยาบโลนที่ไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อยมันน่ารังเกียจชะมัดมือหนาลูบไล้ไปตามต้นขาที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นของคยองซูก่อนจะล้วงเข้าไปในขากางเกงสั้นๆนั่นขาเล็กดิ้นไปมาหวังจะถีบตัวอีกคนให้ออกห่างแต่ก็เท่านั้นเมื่อสู้แรงไม่ได้
กางเกงขาสั้นถูกถอดออกจากขาเรียวได้อย่างง่ายดายแล้วคยองซูก็อาละวาดใส่คนตัวสูงอีกครั้งเมื่อมันจะเกินเลยขาเล็กทั้งสองถูกจับมาพาดไหล่ทำให้สิ่งน่าอายอยู่ต่อหน้าอีกคนพอมือหนากอบกุมแกนกายเล็กของร่างบางรูดไปมาให้มันตื่นตัวก่อนจะใช้ปากครอบครอง
“ไม่จงอิน ไม่
อ๊า ปล่อยฉัน อ้ะ อ่ะ” ส่วนกลางลำตัวที่โดนปลุกเร้าด้วยโพรงปากร้อนทำให้คนตัวเล็กหลุดครางออกมา
“......” ตาคมแค่เหลือบมองเท่านั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรแต่สนใจสิ่งที่กำลังทำมากกว่า
“อึก อื้อ
อื้ม” ฟันขาวขบกับริมฝีปากสีชมพูสวยไว้แน่นกลั้นเสียงที่น่าอายเอาไว้แต่มันก็ยังหลุดออกมาเมื่อคนที่ดูเชี่ยวชาญนั่นใช้ฟันครูดเบาๆกับของของเขา
“ทำหน้าแบบนี้ทำไม”
จงอินผละออกมาก่อนจะถามด้วยเสียงที่ดูสมเพชกับคนตัวเล็กเหลือเกิน
“ขยะแขยงนายไง”
“หึ
งั้นกูก็ทำให้มึงเกลียดกูไปเลยแล้วกัน”
กางเกงยีนส์ขาเดฟสีซีดถูกปลดกระดูมแล้วรูดซิปลงมาด้วยเจ้าของมันเองมมือหนาดึงกางเกงในลงก่อนที่ส่วนแข็งขืนจะปรากฏต่อหน้าคยองซูตาที่โตอยู่แล้วกับโตยิ่งขึ้นถ้าไอ้นี่มันเข้าไปในตัวเขามันจะเป็นยังไง
จะเจ็บมากไหมเขาต้องตายแน่ๆมือสากจับแกนกายตัวเองรูดขึ้นลงก่อนจะจับขาเล็กอ้าออกร่างเล็กได้แต่ส่ายหน้าไปมาแรงเขาก็ไม่มีจะดิ้นต่อไปแล้วขืนถ้ามันเกิดขึ้นเขาไม่ตายก่อนหรือไงมือบางที่ถูกเข็มขัดมัดได้แต่ดันอกอีกคนไว้ก่อนจะฮึดใช้แรงทั้งหมดดิ้นให้หลุดจากจงอิน
แต่มันไม่ได้ผลนี่เขาต้องยอมงั้นไม่
คยองซูจะให้มันเกิดเรื่องแบบนี้กับคนที่เขาไม่ได้รักไม่ได้
“จะเล่นตัวไปทำไมอยากรู้ไม่ใช่หรอว่าน้ำยาฉันมันดีหรือเปล่า”
จงอินกระชากแขนเล็กออกจากอกตัวเองก่อนจะตวาดใส่ร่างเล็กที่สะดุ้งเฮือก
“นายมันบ้า
จงอินนายมันบ้าไปแล้ว ฮึก ฮือ”
“อย่ามาสำออยแค่แตะนิดแตะหน่อยมันไม่สึกหรอหรอกน่าอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงกับไอ้ลู่เป็นยังไงกัน”
แววตาดุที่ส่งมายังคนตัวเล็กมันทำให้เขากลัวจงอินน่ากลัวเขาไม่อยากยุ่งกับผู้ชายคนนี้
“นายจะรู้อะไร
อ้ะ อื้อ เจ็บเอาออกไปนะไอ้บ้า”
เสียงเล็กกรีดร้องออกมาเมื่อคนตัวสูงสอดใส่อย่างไม่ทันตั้งตัว
“อืม
แน่นชะมัด นี่ อยู่เฉยๆมันจะตายหรือไงวะ”
“เหอะ
เฉยๆงั้นหรอ ได้”
มือร่างสูงเริ่มขยับคนตัวเล็กก็อยู่เฉยๆตามที่อีกคนบอกจริงๆแม้มันจะเจ็บจนจุกเสียดไปหมดแต่มือเล็กก็ยกขึ้นมาปิดปากไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมาเลยแม้แต่น้อยจะว่าไปแล้วสภาพคยองซูนี่เหมือนตุ๊กตายางเลยสินะเสียงที่น่ารังเกียจของเตียง
เสียงเนื้อกระทบเนื้อนี่ ไหนจะเสียงครางต่ำๆของจงอินมันทำให้เขาอยากจะมุดหน้าลงให้จมไปกับเตียงนี่ให้รู้แล้วรู้รอด
เสียงทุ้มเปล่งออกมาอย่างพอใจผิดกับเสียงสะอื้นของคนที่โดนกระทำมันเต็มไปด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆก็ไปยั่วโมโหเขาก่อนนี่นะ
มือเล็กร่วงลงไปอยู่ตรงหน้าท้องแบนราบที่ยังมีเนื้อผ้าของเสื้อเชิ้ตตัวโตกั้นอยู่
ตากลมโตจ้องหน้าผู้ชายตัวโตที่กำลังสั่นคลอนอยู่บนร่างของเขาด้วยสายตาเย็นชาที่ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วก่อนจะหลับตาลงไม่อยากรับรู้อะไรอีก
จงอินแสยะยิ้มก่อนจะจงใจกระแทกเข้าไปแรงๆจนคนตัวเล็กครางออกมาเสียงดังขาเรียวไหลร่วงลงไปที่สีข้างของคนผิวเข้มทั้งสองข้างก่อนจะโดนมือหนาคว้าที่ข้อพับไว้แล้วจับอ้าออกมากกว่าเดิมเพื่อที่จะเข้าไปให้ลึกอีก
ถึงจะแปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมคยองซูยังดูเงอะงะกับบางอย่างแต่ก็ไม่ได้มัวมาคิดอะไรต่ออีกเพราะว่าเขาต้องการที่จะปลดปล่อยมากกว่า
ร่างหนาก้มลงแตะกลีบปากสีอ่อนที่ดูช้ำเล็กน้อยเพราะเจ้าของเอาแต่กัดมันจนเลือดซึมออกมา
รสฝาดของเลือดที่ลิ้นของจงอินสัมผัสกับความขมปร่าของแอลกอฮอล์ที่อยู่ในโพรงปากเล็กมันยิ่งมอมเมาเขามากยิ่งขึ้นตอนแรกกะจะแค่สั่งสอนคนตัวเล็กที่ทำร้ายจิตใจเขาแต่ตอนนี้มันหยุดไม่ได้แล้ว
แขนเล็กยกขึ้นมาคล้องคอคนตัวสูงอย่างเผลอไผลไปกับแรงอารมณ์ที่กำลังโหมปะทุมมากขึ้นเรื่อยๆนี้
ตาคมเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของเจ้าของห้องมันนอนแอ้งแม้งอยู่เลยเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาก่อนจะสไลด์ปลดล็อคแล้วใส่รหัสที่คุ้นเคยความคิดพิเรนมันแล่นเข้ามาในหัวอย่างไม่ทันคิดหน้าคิดหลังทั้งๆที่ส่วนล่างยังคงขยับเข้าออกอย่างสม่ำเสมอนิ้วเรียวจิ้มเข้าไปแอพพลิเคชั่นที่สามารถถ่ายวีดิโอแล้วบันทึกได้
พอตั้งค่าให้ภาพมันเหมาะกับแสงในห้องแล้วเขาก็ยกขึ้นมาจ่อที่หน้าหวานๆที่ขึ้นสีแดงอ่อนๆจนน่ามอง
“คยองซู
ลืมตาหน่อยสิ” เสียงเอ่ยเรียกคนที่นอนราบไปกับพื้นเตียงอย่างขำขันกับการกระทำ
“อื้ม อ้ะ
จงอินทำบ้าอะ อะไร”
มือเล็กที่โดนเข็มขัดรัดแน่นปัดป่ายไปมาแต่อีกคนก็เอาโทรศัพท์หลบได้ทัน
“นี่
ครางเพราะๆหน่อยสิตัวเล็ก”
“ไม่ อื้อ จง
จงอิน อย่าถ่ายนะฉันขอร้อง”
“ไม่ต้องกลัวไปหรอกหน่า
หึหึ”
เหมือนคำขอร้องของคยองซูจะใช้ไม่ได้ผลในเมื่อจงอินยังคงถ่ายต่อไปแถมเปลี่ยนเป็นกล้องหน้าก่อนจะเอาไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
คนตัวเล็กได้แต่หันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อไม่ให้กล้องจับภาพหน้าเขาได้ชัดแต่มันก็เท่านั้นเมื่ออีกคนจับหน้าเขาให้หันมาแถมยังขยับอย่างต่อเนื่องไม่รู้จักเหน็ดหน่อย
เสียงครางหวานที่เปล่งออกมาดังก้องไปทั่วห้องก่อนจะปลดปล่อยยอกมาไม่นาจงอินก็เหมือนกันเขารู้สึกอุ่นหวาบในช่องทางหลังพร้อมกับหอบหายใจหนักคงพอใจแล้วสินะ
กายหนาถอยออกไปห่างจากตัวเขาก่อนจะแก้มัดแล้วโยนเข็มขัดลงข้างเตียงคยองซูนอนหลับตานิ่งเขาได้ยินแค่เสียงหายใจของตัวเองกับอีกคนไม่มีบทสนทนาใดๆเอ่ยขึ้นมาอีก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น